Wspomnienia

Zug.
Miałam się z kim spotkać wieczorem , umówiłam się , zaprosił mnie do siebie . Ale nie byłam zdecydowaną , zostawiłam kartkę na portierni, z nr tel .
Szlam już do domu , doszłam do ul. Fabrycznej, torów kolejowych i w tym momencie przypomniało mi się , jak mówił, że jechał do domu i widział mnie jak czekałam na przejściu. Przed oczami miałam już tylko obraz jego osoby, brunet z rozwichrzoną czupryna , duże piwne oczy , rumieniec na twarzy i te brwi niemal zrośnięte ....i ten pociąg....
Wiedziałam, że jeśli nie zawroce i nie spotkamy się coś wyjątkowego mnie ominie .... wróciłam . Spotkaliśmy się i obydwoje byliśmy jak pijani sobą , w jakimś amoku , poniosło nas ....i dopiero rano się zastanowiłam jaki mam dzień ..... wyjątkowy ....😊
Ale pociąg odjechał na zawsze ....
Wspomnienie zostało , najbardziej wyjątkowe ze wszystkich możliwych .❤️🍀

Bella Italia. 

Jedziemy już dość długo, oddaliłam się od domu, no może jeszcze nie tysiące km ale setki już na pewno. 

Przede mną siedzi dwóch starszych panów. 

Im też podróż zaczyna dawać się we znaki, choć wygodna to podróż ale już nużąca.

Jakoś dziwnie przypomniało mi,  że było takich dwóch dziadków z Muppet show. 

Ale do rzeczy,  jak wspomniałam jedziemy już dość długo i w końcu aby pocieszyć jeden mówi do towarzysza siedzącego obok, że teraz i tak mamy dobrze, bo w średniowieczu np taka wyprawa trwała przynajmniej dwa tygodnie i jeszcze mieli zbójców  po drodze.

Minęlismy, Piemont, Lombardie, jesteśmy już we Francji 🇨🇵, wow morze 🌊 srodziemne, a konkretnie liguryjsie. 

Widoki?  Niezapomniane. Autostrada zwie się prowansalka.

A ja?  Siedzę zauroczona jak mała, szara myszka, która na chwilę wyrwała się z podkarpackiej mieściny...

Ale warto było, bo jest po prostu pięknie.... 

Słońce ☀ + 30 stopni, mieszkanie powierzchni ok 100 m2. Albo i więcej.... Myślę, że dużo więcej, ogromne. 

Czyli standard niekoniecznie polski.

12 piętro, na dole ochrona, co by nikt się nie wdarł.

Inny świat dla młodej Polki. Inna rzeczywistość.

Wielomilionowe miasto, największe w Ameryce Południowej. Tętniące życiem.  Sao Paulo. Zerkam przez okno,  widzę mały, stary kolonialny dom. Konarski, Polskie nazwisko, nasi tu są... Nie to tylko adwokat miał tam swoją kancelarię.

Ciepłe popołudnie. Jutro jedziemy nad Ocean 🌊.

Auda, żydówka, która zabrała mnie ze sobą, ze swoją rodziną, wynajęla domek niedaleko plaży w Pernambuco.

Wieczorem razem z mężem Haim, wypuszczają się na miasto.

Zostaję z małym Alexem, Liam i jest jeszcze Carlos. Brat Audy.

Szczupły, typ inteligent  z bródka, rudy. 

Jego matka pochodzi z Łodzi, skąd uciekła przed Holokaustem. 

Cóż trzeba się przygotować jutro ruszamy w trasę. Układam swoje rzeczy, bluzki, sukienki, strój kąpielowy 👙. On swoje kosmetyki, koszule, jest ciepło, jestem w zasadzie sama, z nim na drugim końcu, świata.

Moja znajomość języka angielskiego jest nikła. On po niemiecku jeszcze mniej...

A w powietrzu chemia,... Jest kilka lat starszy....

Nad Ocean jedziemy jego starym Volkswagenem. Podróż trwa kilka godzin i jest to najpiękniejsza trasa jaką przebyłam. O 12 - tej pada deszcz zenitalny. Droga to serpentyny, przez tropik, gdzie po drodze są też wodospady.

Wakacje. Plaża piasek, po którym chodzą kraby, smaczne są pieczone. Nad głową lata kondor. Fale są spore, więc chętnie na deskach serfingowych ludzie pływają. 

Jakiś murzyn pyta czy jestem Francuską, bo tak mu się moje blond włosy kojarzą.

-Nie jestem Polką. - dumnie odpowiadam.

Gdzie ta Polska leży, nie wie, muszę tłumaczyć.

Później przez Frankfurt wracam do kraju. Na lotnisku znajomi Audy dają nam nasze zimowe kurtki, buty.

Wróciłam do starej Europy, i tak się poczułam jak europejka, nie tylko Polka. 

Przez długie lata będę pamiętać, tego kogoś, te chwile,  i piękno kraju, co zwie się Brazylia 🇧🇷.

W planach był jeszcze karnawał w Rio ale wróciłam do domu.